Διακοπές

-"Θέλω να φύγω.."
-"Γιατί;"
-"Γιατί νιώθω να πνίγομαι! Αυτή η (κάθε) μέρα με λυγίζει."
Γύρω τους θόρυβος πολύς, κι οι ψηλοί τοίχοι τους έκρυβαν τον ήλιο.
-"Κι αν φύγεις θα το διορθώσεις, λες; Θα δεις τον ήλιο αλλού;"
-"Δεν ξέρω. Τουλάχιστο να ηρεμήσω κάπως."
Κοιτάζονταν σαν να μην υπήρχε τριγύρω τίποτε άλλο, πέρα από τους ίδιους.
-"Κι όταν γυρίσεις;"
-"Δεν ξέρω σου λέω! Μάλλον θα μείνω μέχρι να ξαναφύγω."
-"Κι αν δε με βρεις όταν γυρίσεις;"
-"....τότε φύγε!"
-"Εντάξει, θα φύγω! Θα συμβεί αργά ή γρήγορα, αναπόφευκτο φαινόμενο είναι.. Αλλά πριν φύγω, να σε ρωτήσω και κάτι άλλο;"
-"Τι, πια;"
-"Πότε θα θυμηθείς πώς να σκαρφαλώνεις;"
-"Τι εννοείς;"
-"Όπως όταν ήσουν παιδί και σκαρφάλωνες πάνω στα δέντρα.. Δε θυμάσαι;"
-"Αν θες να με κουράσεις, τα καταφέρνεις περίφημα.."
-"Μπορείς λοιπόν να ταξιδέψεις όπου θες, να δεις ήλιους να ανατέλλουν πάνω από κάστρα σε κορυφές βουνών, ή να δύουν σε λίμνες μακρινές και μεγάλες σαν θάλασσες. Και θα τους θαυμάσεις για την ομορφιά τους. Κανένας από αυτούς όμως δε θα είναι ο δικός σου ήλιος, αυτοί είναι των άλλων. Γιατί ο δικός σου θα σε περιμένει εδώ, να σκαρφαλώσεις πάνω από τους τοίχους που σε πνίγουν για να τον συναντήσεις."
-"Μα πώς.. Είμαι πια σε χρόνια που δε μπορώ να σκαρφαλώσω.."
-"Μίλα στο παιδί μέσα σου. Αυτό μόνο θυμάται να σου το απαντήσει, κανείς άλλος. Κι επειδή είσαι πια ενήλικας άνθρωπος, προσπάθησε σε παρακαλώ να μην το κάνεις να σε βαρεθεί.."