Οι τίτλοι δεν ήταν ποτέ το φόρτε μου

Σαν την άμμο λοιπόν.
Δεν την κρατάς, δε μπορείς.
Λίγοι κόκκοι θα μείνουν στο τέλος
Δε θα θυμίζουν πια τίποτε από αυτή την αίσθηση.
Την ανάμνηση, τα νεαρά δάχτυλά σου
Ζεστές, τεθλασμένες γραμμές κάτω από τον ήλιο.
Φτιάχνω κύματα στην άμμο, τα ακούω δίπλα μου.
Μου μιλούν.
Σαν την άμμο.

Έτσι κι αυτό, λοιπόν.
Μπορείς να τολμήσεις.
Να το παγιδεύσεις, στο όνομα μιας κάποιας τελειότητας.
Μιας πληρότητας ενδογενούς,
να το παγιδεύσεις σαν να ταν δικό σου.
Σαν ανάσα που θες να κρατήσεις για πάντα.
Όσο τα πνευμόνια του ανθρώπου χωρούν.
Όσο αντέχουν.

Όσο αντέχουν τα μάτια να μη δουν την ειρκτή.
Τα δεσμά που με τόση στερεομανία έσιαξες.
Με τόσο φόβο για την απώλεια.
Να το παγιδεύσεις σαν να ταν δικό σου..
Κι αν το βράδυ θυμάσαι τι σε γοήτευσε το πρωί.
Ανάθεμα κι αν θυμάσαι..
Ποια αστέρια σου παν να τα σβήσεις.
Ποια αγάπη σου ψιθύρισε βάναυσα να την σκοτώσεις.


Δεν το κρατάς, δε μπορείς.
Σαν την άμμο λοιπόν, σα μιαν ανάσα.
Με το χέρι βυθισμένο στα έγκατά της.
Σήκωσε το ψηλά, δες τα καλοκαίρια να γλιστρούν.