Η Μετάβαση

Bill Sanderson- Human Evolution

     Δεν ξέρω αν φταίει η ηλικία, οι προσωπικές εμπειρίες, η απομόνωση της πληροφορίας ή όλα μαζί, αλλά ολοένα και περισσότερο έχω την αίσθηση ότι ο κόσμος αλλάζει. "Σιγά το νέο" ή "γενικότητες" είναι τα πρώτα πράγματα που ξεπήδησαν και στο δικό μου μυαλό, οπότε σε καταλαβαίνω απόλυτα εγκεφαλογραφημένε μου αναγνώστη. 

     Ο κόσμος άλλωστε, οι κοινωνίες και κάθε ομάδα ανθρώπων ανανεώνονται με το πέρασμα του χρόνου, αποκτούν διαφορετικές ιδέες κι εμπειρίες, άρα και χαρακτήρα. Οι άνθρωποι σαν μονάδες μπορεί να πιστεύουν πως δεν αλλάζουν, όμως τα σύνολα κάθε μορφής που σχηματίζουν αλλάζουν σίγουρα κι είναι εύκολα παρατηρήσιμο. Ακόμα και τα κτίρια αλλάζουν, εκτός ίσως από τα γραφεία του ΠΑ.ΣΟ.Κ. εδώ απέναντι, όροφος που στέκει χρόνια στο ίδιο σημείο περιμένοντας προφανώς εμένα να βρω την οικονομική δυνατότητα για ένα μπαζούκα προκειμένου να το γκρεμίσω. Ίσως έτσι νιώσω λίγο περισσότερο ότι τελώ κοινωνικό έργο. 

     Με λίγα λόγια, αντιλαμβάνομαι ότι ζω σε μια κοσμο-διάσταση κατά την οποία τα πάντα ρέουν, κι όσα δε ρέουν κάτι δεν πάει καλά με την πάρτη τους. Αλλά η αλλαγή για την οποία τραγουδώ με την κιθάρα που δεν έχω τόση ώρα έχει να κάνει με τα θεμέλια νομίζω. Ή καλύτερα με τις συνέπειες αυτής. Κι αρχίζω τελικά να ενστερνίζομαι τις τεχνοκρατικές απόψεις εκείνων που με περισπούδαστο ύφος μιλούσαν για "κρίση αξιών". Βασικές "αλήθειες" που παγιώθηκαν στο μυαλό μας από μικρή ηλικία έχουν αρχίσει να αμφισβητούνται, αν δεν έχουν ήδη καταρριφθεί επιστημονικά ή εμπειρικά. Έννοιες όπως φιλία, οικογένεια, επικοινωνιακή αλληλεπίδραση, καθημερινότητα, εργασιακή (συν)υπόσταση, υγεία και διατροφή, ταξική διαφοροποίηση και πολλά άλλα, έχουν αρχίσει (στο ρήμα αυτό βρίσκεται το ζουμί της υπόθεσης) να μεταβάλλονται. Κι επειδή, συναρτήσει του χρόνου σε κάθε περίπτωση, δεν ξέρουμε αν και πού θα καταλήξει αυτή η διαδικασία, πιθανότατα να μην έχουμε προσανατολιστεί ως προς τα πράγματα που (θα) μας καθορίζουν. Κοινώς, δεν καταλαβαίνουμε τι μας γίνεται ακόμα. Κρίση ταυτότητας.

     Κι αν αυτό το φαινόμενο μπορεί να δικαιολογηθεί όσο είσαι κάτω των 30 κι έχεις ανοικτούς ορίζοντες, όρεξη κι ενέργεια, η παρατήρησή του σε άτομα (αρκετά) μεγαλύτερης ηλικίας (εξαιρούνται οι εξαιρέσεις πάντοτε) μαρτυρά αυτό που ο γραφών εκλαμβάνει ως ιδιαιτερότητα των καιρών. Δε χωρά αμφιβολία, έστω κι αν δεν είναι εύκολα αντιληπτό εξ' αρχής, ότι το διαφορετικό της υπόθεσης ξεκινά και καταλήγει σε εμάς. Η παραδοχή όμως γεννιέται με το εξής ερώτημα: Θες να αλλάξεις το περιβάλλον σου ή κι εσένα τον ίδιο, ή απλά παρασύρεσαι από την ορμή των γεγονότων; Κι αν όχι, πώς νομίζεις ότι μπορείς να γίνεις το σταθερό σημείο ενός συνεχώς μεταβαλλόμενου σύμπαντος;

Οι τίτλοι δεν ήταν ποτέ το φόρτε μου

Σαν την άμμο λοιπόν.
Δεν την κρατάς, δε μπορείς.
Λίγοι κόκκοι θα μείνουν στο τέλος
Δε θα θυμίζουν πια τίποτε από αυτή την αίσθηση.
Την ανάμνηση, τα νεαρά δάχτυλά σου
Ζεστές, τεθλασμένες γραμμές κάτω από τον ήλιο.
Φτιάχνω κύματα στην άμμο, τα ακούω δίπλα μου.
Μου μιλούν.
Σαν την άμμο.

Έτσι κι αυτό, λοιπόν.
Μπορείς να τολμήσεις.
Να το παγιδεύσεις, στο όνομα μιας κάποιας τελειότητας.
Μιας πληρότητας ενδογενούς,
να το παγιδεύσεις σαν να ταν δικό σου.
Σαν ανάσα που θες να κρατήσεις για πάντα.
Όσο τα πνευμόνια του ανθρώπου χωρούν.
Όσο αντέχουν.

Όσο αντέχουν τα μάτια να μη δουν την ειρκτή.
Τα δεσμά που με τόση στερεομανία έσιαξες.
Με τόσο φόβο για την απώλεια.
Να το παγιδεύσεις σαν να ταν δικό σου..
Κι αν το βράδυ θυμάσαι τι σε γοήτευσε το πρωί.
Ανάθεμα κι αν θυμάσαι..
Ποια αστέρια σου παν να τα σβήσεις.
Ποια αγάπη σου ψιθύρισε βάναυσα να την σκοτώσεις.


Δεν το κρατάς, δε μπορείς.
Σαν την άμμο λοιπόν, σα μιαν ανάσα.
Με το χέρι βυθισμένο στα έγκατά της.
Σήκωσε το ψηλά, δες τα καλοκαίρια να γλιστρούν.

"Τα υπόλοιπα, είναι σιωπή."

The Silence, by Anton Semenov

"There are some qualities- some incorporate things,
That have a double life, which thus is made
A type of that twin entity which springs
From matter and light, evinced in solid and shade.
There is a two-fold Silence- sea and shore-
Body and soul. One dwells in lonely places,
Newly with grass o'ergrown; some solemn graces,
Some human memories and tearful lore,
Render him terrorless: his name's "No More."
He is the corporate Silence: dread him not!
No power hath he of evil in himself;
But should some urgent fate (untimely lot!)
Bring thee to meet his shadow (nameless elf,
That haunteth the lone regions where hath trod
No foot of man,) commend thyself to God" 

_______________________________________

 Sonnet- Silence, by Edgar Allan Poe