Romantic Violence vol. 3

Excerpt from "Mad Love" comic. Art by Bruce Timm.

                                                                                                                       

as a bonus:

        

                   Paul Dini - "Days of Our Lives" scene that inspired "Harley Quinn" character from "Batman"

Salad Bar #1: Sounds of Sadness

     Το Εγκεφαλογράφημα εγκαινιάζει στα πεδία τούτα μια νέα μουσική στήλη με θεματικό περιεχόμενο. Οι επιλογές ενδέχεται να προδίδουν μια ιδιαίτερη ελευθερία επιλογών στα μουσικά παρακλάδια, εξ ου και το σαλατ-όνομα. Κι επειδή είναι ωραίο να ξεκινά κανείς αισιόδοξα, η 1η λίστα βρωμάει μιζέρια, απελπισία και μηδενισμό από δω μέχρι και τα Δώματα της Βαλχάλλα. Καλές ακροάσεις \m/

                                                              Autumnblaze- Who Are You? (Perdition Diaries)

Όλα πάνε γαμώ.. Σπίτι, δουλειά, αμάξι, λεφτά, φίλοι, παιδιά.. Γιατί είσαι ακόμα μες τον καημό?? Ποιος είσαι πίσω από όλα αυτά ρε διάολε??

                                                               

Anathema- Lost Control (Alternative 4)

Δύσκολη επιλογή. Κυρίως λόγω προσωπικής προτίμησης στο δίσκο The Silent Enigma, από τον οποίο πολλά κομμάτια θα μπορούσαν να βρίσκονται σε μια τέτοια λίστα. Αλλά τούτο δω.. Αγνή κατάθλιψη, βουβή απελπισία ή μια αίσθηση βασανισμένης απέχθειας απέναντι στο νόημα της ζωής.

Pantera- Suicide Note (pt.1) (The Great Southern Trendkill)

Όταν δε βγάζουν βαριά riffs (ή δε χαιρετούν φασιστικά) οι Pantera βγάζουν ενίοτε και τέτοιες κομματάρες. Δώσε μια δωδεκάχορδη στον μακαρίτη τον Darell, λίγο drug overdose.. και ιδού. (fyi για τα μαχίμια που θα μπουν στον κόπο να ψάξουν ακουστικά και το pt.2, να αναφέρουμε ότι πραγματεύεται δολοφονικές τάσεις δια πυροβολισμού. Τι διαολεμένη είρωνεία..)

                                                              

Madrugada- Salt (Industrial Silence)

Τίποτα ιδιαίτερο. Απλά η μονότονα τρεμάμενη φωνή του S(h)ivert Hoyem να σου τραγουδά: "We will never have it all, tonight I'm screaming at the wall.."

                                                              
                                                          My Personal Murderer- Angel in Coma (Street of Sheryl)

     Πόσο ατμοσφαιρικά μπορείς να πέσεις εσύ σε κόμμα..? To ουκρανικό δίδυμο έχει την απάτηση..

                          


                                                          
                                                           Lifelover- I Love (To Hurt) You (Erotik)

"A hermit, what does this say? A hermit wants to live alone, he can’t stand the sights or sounds of other people"
"I’ve reached a conclusion, there’s no place for me in this world"
"My book isn’t for sale, and I don’t want to be disturbed by anyone. Good bye"

Το παραπάνω αποτελεί αγγλική μετάφραση στιχομυθίας που έχει ειπωθεί σε σουηδικό τηλεοπτικό σόου για παιδιά, και η μπάντα έχει συμπεριλάβει στους στίχους. ΦΑΚΙΝ ΤΡΟΥ

                                                                Dream Theater- Endless Sacrifice (Train Of Thought)

                                                     -"Someone tell me why, I chose this life??"
                                                     -"FOR THE GLORY OF SATAN, ΜΑΔΕΡΦΑΚΕΕΡ"

                                                                    Katatonia- July (The Great Cold Distance)

                                                      Είπαμε μιζέρια, τι περίμενες να βάλουμε, γαμω-Blink-182??

                                                                                Tool- Schism (Laterallus)

                         Σε παράτησε.. Κανένα πρόβλημα. Γαμημένοι Tool, γαμημένο Lateralus!

                     ps. a)"Cold silence has a tendency to atrophy any sense of compassion between supposed lovers.."
                          b) Ο τρόπος που ο Maynard επαναλαμβάνει σαν υστερικός στο τέλος: "I KNOW THE PIECES FIIIT!"

                                                            Candlemass- Solitude (Epicus Doomicus Metallicus)
                     
                      \m/ AND PLEEEEEASE LET ME DIE IN SOLITUUUUDEEE..!!!!!!!!!!! \m/
                      ps. "Hate is my only friend, pain is my father.." Με τέτοιες συναναστροφές, δεν περίμενες να κάνω και καριέρα ως stand-up comedian.

                                                       Iced Earth- Melancholy (Holy Martyr) (The Melancholy E.P.)

              \m/ LOOK AT THE PAIN AROUND MEEEE, THIS IS WHAT I'LL DIE FOOOR \m/

              ps. STAINLESS STILL ΜΑΔΕΡΦΑΚΕΕΡΣ!!

                                                                      Metallica- Fade To Black (Ride The Lightning)

Για το τέλος, ό,τι πιο κλασσικό θα μπορούσε να μπει σε μια λίστα τέτοιου ύφους. Χαμόγελα, αγάπη, αισιόδοξα μηνύματα και πεταλούδες που φτερουγίζουν ανέμελα και μελωδικά προς το χαμό.. 

Jackknife #2: Firmament

Μετά από καιρό, εκπομπή φρέσκια:

The Ocean Collective- Heliocentric (2010)

Ως συνήθως με χαοτικές επιλογές στα μουσικά είδη (math rock, post-rock, post-metal, psychedelic rock, sludge metal κι άλλα πολλά). Και κάτι από ομιλία.

Την ακούμε εδώ.

Η Μετάβαση

Bill Sanderson- Human Evolution

     Δεν ξέρω αν φταίει η ηλικία, οι προσωπικές εμπειρίες, η απομόνωση της πληροφορίας ή όλα μαζί, αλλά ολοένα και περισσότερο έχω την αίσθηση ότι ο κόσμος αλλάζει. "Σιγά το νέο" ή "γενικότητες" είναι τα πρώτα πράγματα που ξεπήδησαν και στο δικό μου μυαλό, οπότε σε καταλαβαίνω απόλυτα εγκεφαλογραφημένε μου αναγνώστη. 

     Ο κόσμος άλλωστε, οι κοινωνίες και κάθε ομάδα ανθρώπων ανανεώνονται με το πέρασμα του χρόνου, αποκτούν διαφορετικές ιδέες κι εμπειρίες, άρα και χαρακτήρα. Οι άνθρωποι σαν μονάδες μπορεί να πιστεύουν πως δεν αλλάζουν, όμως τα σύνολα κάθε μορφής που σχηματίζουν αλλάζουν σίγουρα κι είναι εύκολα παρατηρήσιμο. Ακόμα και τα κτίρια αλλάζουν, εκτός ίσως από τα γραφεία του ΠΑ.ΣΟ.Κ. εδώ απέναντι, όροφος που στέκει χρόνια στο ίδιο σημείο περιμένοντας προφανώς εμένα να βρω την οικονομική δυνατότητα για ένα μπαζούκα προκειμένου να το γκρεμίσω. Ίσως έτσι νιώσω λίγο περισσότερο ότι τελώ κοινωνικό έργο. 

     Με λίγα λόγια, αντιλαμβάνομαι ότι ζω σε μια κοσμο-διάσταση κατά την οποία τα πάντα ρέουν, κι όσα δε ρέουν κάτι δεν πάει καλά με την πάρτη τους. Αλλά η αλλαγή για την οποία τραγουδώ με την κιθάρα που δεν έχω τόση ώρα έχει να κάνει με τα θεμέλια νομίζω. Ή καλύτερα με τις συνέπειες αυτής. Κι αρχίζω τελικά να ενστερνίζομαι τις τεχνοκρατικές απόψεις εκείνων που με περισπούδαστο ύφος μιλούσαν για "κρίση αξιών". Βασικές "αλήθειες" που παγιώθηκαν στο μυαλό μας από μικρή ηλικία έχουν αρχίσει να αμφισβητούνται, αν δεν έχουν ήδη καταρριφθεί επιστημονικά ή εμπειρικά. Έννοιες όπως φιλία, οικογένεια, επικοινωνιακή αλληλεπίδραση, καθημερινότητα, εργασιακή (συν)υπόσταση, υγεία και διατροφή, ταξική διαφοροποίηση και πολλά άλλα, έχουν αρχίσει (στο ρήμα αυτό βρίσκεται το ζουμί της υπόθεσης) να μεταβάλλονται. Κι επειδή, συναρτήσει του χρόνου σε κάθε περίπτωση, δεν ξέρουμε αν και πού θα καταλήξει αυτή η διαδικασία, πιθανότατα να μην έχουμε προσανατολιστεί ως προς τα πράγματα που (θα) μας καθορίζουν. Κοινώς, δεν καταλαβαίνουμε τι μας γίνεται ακόμα. Κρίση ταυτότητας.

     Κι αν αυτό το φαινόμενο μπορεί να δικαιολογηθεί όσο είσαι κάτω των 30 κι έχεις ανοικτούς ορίζοντες, όρεξη κι ενέργεια, η παρατήρησή του σε άτομα (αρκετά) μεγαλύτερης ηλικίας (εξαιρούνται οι εξαιρέσεις πάντοτε) μαρτυρά αυτό που ο γραφών εκλαμβάνει ως ιδιαιτερότητα των καιρών. Δε χωρά αμφιβολία, έστω κι αν δεν είναι εύκολα αντιληπτό εξ' αρχής, ότι το διαφορετικό της υπόθεσης ξεκινά και καταλήγει σε εμάς. Η παραδοχή όμως γεννιέται με το εξής ερώτημα: Θες να αλλάξεις το περιβάλλον σου ή κι εσένα τον ίδιο, ή απλά παρασύρεσαι από την ορμή των γεγονότων; Κι αν όχι, πώς νομίζεις ότι μπορείς να γίνεις το σταθερό σημείο ενός συνεχώς μεταβαλλόμενου σύμπαντος;

Οι τίτλοι δεν ήταν ποτέ το φόρτε μου

Σαν την άμμο λοιπόν.
Δεν την κρατάς, δε μπορείς.
Λίγοι κόκκοι θα μείνουν στο τέλος
Δε θα θυμίζουν πια τίποτε από αυτή την αίσθηση.
Την ανάμνηση, τα νεαρά δάχτυλά σου
Ζεστές, τεθλασμένες γραμμές κάτω από τον ήλιο.
Φτιάχνω κύματα στην άμμο, τα ακούω δίπλα μου.
Μου μιλούν.
Σαν την άμμο.

Έτσι κι αυτό, λοιπόν.
Μπορείς να τολμήσεις.
Να το παγιδεύσεις, στο όνομα μιας κάποιας τελειότητας.
Μιας πληρότητας ενδογενούς,
να το παγιδεύσεις σαν να ταν δικό σου.
Σαν ανάσα που θες να κρατήσεις για πάντα.
Όσο τα πνευμόνια του ανθρώπου χωρούν.
Όσο αντέχουν.

Όσο αντέχουν τα μάτια να μη δουν την ειρκτή.
Τα δεσμά που με τόση στερεομανία έσιαξες.
Με τόσο φόβο για την απώλεια.
Να το παγιδεύσεις σαν να ταν δικό σου..
Κι αν το βράδυ θυμάσαι τι σε γοήτευσε το πρωί.
Ανάθεμα κι αν θυμάσαι..
Ποια αστέρια σου παν να τα σβήσεις.
Ποια αγάπη σου ψιθύρισε βάναυσα να την σκοτώσεις.


Δεν το κρατάς, δε μπορείς.
Σαν την άμμο λοιπόν, σα μιαν ανάσα.
Με το χέρι βυθισμένο στα έγκατά της.
Σήκωσε το ψηλά, δες τα καλοκαίρια να γλιστρούν.

"Τα υπόλοιπα, είναι σιωπή."

The Silence, by Anton Semenov

"There are some qualities- some incorporate things,
That have a double life, which thus is made
A type of that twin entity which springs
From matter and light, evinced in solid and shade.
There is a two-fold Silence- sea and shore-
Body and soul. One dwells in lonely places,
Newly with grass o'ergrown; some solemn graces,
Some human memories and tearful lore,
Render him terrorless: his name's "No More."
He is the corporate Silence: dread him not!
No power hath he of evil in himself;
But should some urgent fate (untimely lot!)
Bring thee to meet his shadow (nameless elf,
That haunteth the lone regions where hath trod
No foot of man,) commend thyself to God" 

_______________________________________

 Sonnet- Silence, by Edgar Allan Poe 

Παραμύθια ενός ταξιδιώτη #5

-"Τι στο διάολο κάνετε, μου εξηγείτε!?"

     Σταμάτησαν όλοι μονομιάς, μην έχοντας κάτι να απαντήσουν. Και να είχαν άλλωστε, οι δυνάμεις τους είχαν εγκαταλείψει σε μεγάλο βαθμό, μια κι οι ώρες ήταν πολλές, και τις περισσότερες απ' αυτές ο ήλιος χτυπούσε αλύπητα. 

-"Ελάτε εδώ, γαμώ το κέρατό μου.." 

     Ο τόνος της φωνής του άρχισε να πέφτει, γεγονός καθόλου ενθαρρυντικό πάντως, κι όλοι τους το κατάλαβαν αυτό καθώς πλησίαζαν απρόθυμα. Κανένας τους βέβαια δεν ήθελε να ξεχωρίζει από τον άλλο κινδυνεύοντας να γίνει δέκτης ειδικής μνείας στον επερχόμενο παροξυσμό, επομένως όλοι λίγο- πολύ είχαν φροντίσει να κρατήσουν μια σχετική απόσταση. Είχαν αρχίσει να αποκτούν εμπειρία σ' αυτό..

      Ήταν φανερό πως οι αντοχές του είχαν φθείρει αρκετά με τα χρόνια, μέχρι κι ο ίδιος μπορούσε να το παραδεχτεί. Πλέον κουραζόταν αρκετά πιο εύκολα, και δε μπορούσε να δείξει την ίδια υπομονή όπως στις πρότερες δόξες του, ειδικότερα όταν ζητούσε κάτι και δεν έβλεπε να γίνεται. Τουλάχιστον όχι άμεσα. Μέσα του αναρωτιόταν αν αυτό ήταν ένα ακόμη πασιφανές σημάδι κατάπτωσης, άλλη μια πινακίδα που έλεγε πως φτάνει στο τέρμα του ταξιδιού. Τα νεύρα της στιγμής όμως τον εμπόδιζαν στην αναζήτηση κάποιας σχετικής και ψύχραιμης απάντησης, δεν είχε άλλωστε σκοπό να ανοίξει το στόμα του για να τους ψάλλει κυριακάτικους ύμνους..

-"Τι στο διάολο κάνετε!? ΘΑ ΜΟΥ ΕΞΗΓΗΣΕΙ ΚΑΝΕΝΑΣ!?!?". το ουρλιαχτό έσπασε την αμήχανη σιωπή καθώς κλωτσούσε μερικά μπουκάλια νερό που δυστύχησαν να βρεθούν κοντά του. Κανείς δεν τον κοιτούσε. Ποιος τρελός να συναντούσε το βλέμμα του? "Ζητάω σαν μαλάκας τόση ώρα να γίνει ένα γαμημένο πράγμα, ΚΑΙ ΔΕ ΓΙΝΕΤΑΙ ΓΑΜΩ ΤΟ ΧΡΙΣΤΟ ΜΟΥ!!", συνέχισε πετώντας σάλια στους μπροστινούς. "Σας είπα τόσες φορές τι ακριβώς θέλω, πώς ακριβώς το θέλω..Κι έχουμε φάει τόση ώρα..Είναι λοιπόν τόσο δύσκολο αυτό που ζητάω!?"

     Και πάλι καμία απάντηση. Με λίγη τύχη όλη αυτή η εκτόνωση θα οδηγούσε σε ένα τέλος. Με λίγο έλεος από μεριάς του, σε λίγο θα έβλεπαν το δρόμο του γυρισμού στην ησυχία και τη χαλάρωση του σπιτιού τους. Αυτές τις σκέψεις έκαναν μετά σιωπηρής συμφωνίας οι περισσότεροι. 

Όχι όμως όλοι:

-"Ναι, αλλά είμαστε τόση ώρα εδώ..!", αναφώνησε ο Μαρκ ο αρχηγός.

     Πλέον όλοι κρατούσαν την ανάσα τους. Γύρισαν να τον κοιτάξουν με ένα "μην-το-χειροτερευεις-ρε-Μαρκ-γαμωτο" βλέμμα. Δεν τσιγκλίζεις τόσο εύκολα το μάτι του δράκου, χωρίς συνέπειες μάλιστα..

-"Για ξαναπές το, ρε μάστορα.."

-"Λέω, είμαστε ώρα εδώ και δε μπορούμε ούτε να σκεφτούμε πλέον! Έχουμε παραδώσει πνεύμα, δεν το βλέπετε?"

-"Ενώ νωρίτερα είχατε κάνει μπάνιο στην οξυδέρκεια.. ΜΕ ΔΟΥΛΕΥΕΙΣ ΡΕ!? Αν δε με γράφατε στ' αρχίδια σας απ' την αρχή, θα 'χαμε ξεκουμπιστεί ώρα τώρα!!!"

-"Ίσως γιατί μας έχει βγει η γλώσσα όχι ώρα, μέρες τώρα! Μας έχεις ταράξει στη δουλειά και δε λες να το καταλάβεις! Πώς αλλιώς να στο δείξουμε?"

     Αν πριν επικρατούσε αμήχανη σιωπή, αυτό τώρα το έλεγες τρομακτική ησυχία μιας μοναχικής νύχτας σε νεκροταφείο. Όλοι παρακολουθούσαν με ανανεωμένο ενδιαφέρον το μπρα-ντε-φερ ανάμεσα στα λυσσασμένα βλέμματα των δυο, περιμένοντας την επόμενη φράση να τουφεκίσει τη σιωπή.

-"Δεν έφτασα μέχρι εδώ μικρέ για να δέχομαι υποδείξεις από ένα παιδαρέλι..", είπε με τρεμάμενη φωνή που έσταζε μανία.

-"Ούτε εγώ δέχομαι υποδείξεις από έναν μέθυσο..", απάντησε κοιτώντας τον κατάματα.

     Το μυαλό του σταμάτησε στιγμιαία. Η ματιά του άστραψε. Πλέον είχε ξεπεράσει τα όρια της ανοχής του κι η ψυχραιμία φάνταζε μακρινή ανάμνηση, καθώς έσφιξε τις γροθιές του και τον πλησίασε απειλητικά. Οι πιο κοντινοί έσπευσαν να μπουν στη μέση, προκειμένου να αποφευχθούν τα χειρότερα. Ένιωσε χέρια να τον κρατούν πίσω.

Κατάφερε παρ' όλα αυτά να φτάσει μπροστά στο πρόσωπο του Μαρκ που δεν έκανε βήμα πίσω, για να του πει τα τελευταία χαμηλόφωνα λόγια:

-"Έχεις τελειώσει, πουστράκι. Εγώ θα σε τελειώσω. Χάσου από μπροστά μου! ΔΡΟΜΟ!"

     Δε χρειάστηκε να το πει άλλη φορά, σε αντίθεση με πριν. Ο Μαρκ γύρισε αμίλητος και τράβηξε προς την έξοδο. Πολύ νωρίτερα από τους υπόλοιπους.