Ξεκίνησε γι άλλη μια φορά άνεργος. Το προτιμούσε πολύ περισσότερο από το να πάει στα σίγουρα, σε κάποια από τις μεγάλες και καλές, εκεί όπου πιθανότατα από τον πρώτο κι όλας χρόνο θα κατάφερνε τα περισσότερα σχεδόν από όσα σχεδίαζε. Κι η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν το μετάνιωσε. Η χαρά του αγνώστου, η ανακάλυψη μιας καινούριας εμπειρίας, η σταδιακή πρόοδος είναι πράγματα που δε βρίσκεις εκεί που κοιτούν οι περισσότεροι. Η πρόκληση πάνω από όλα, ότι θα είσαι εσύ αυτός που θα αλλάξει τη μοίρα μιας συνοικίας, ενός χωριού ή μιας μικρής πόλης.
Ήταν για χρόνια μια από τις κύριες ασχολίες του. Είχε μάθει να διαχειρίζεται τις επιτυχίες, να μαθαίνει από τις αποτυχίες, αλλά κυρίως να κρατά αναμνήσεις. Σε αυτό το παιχνίδι δεν υπάρχει προορισμός, μόνο το ταξίδι, κι εκείνος ήθελε να το ζήσει όσο πιο γεμάτα μπορούσε. Δε θα ξεχνούσε ποτέ εκείνο το ανοιξιάτικο βράδυ στο Μόναχο, τη συγκίνηση που ένιωσε στο Άμστερνταμ, ή το πόσο φθηνά την είχε γλυτώσει στη Ρωσία εκείνη την παγωμένη νύχτα του Νοέμβρη..
Και να που τώρα τα βήματά του τον οδηγούσαν στο Κίνγκστον, μια γειτονιά νοτιοδυτικά του Λονδίνου, φημισμένη στα παλιά χρόνια ως το μέρος που οι Αγγλοσάξονες έστεφαν τους βασιλιάδες τους. "Για δες", σκέφτηκε χαμογελώντας καθώς περπατούσε στην κεντρική πλατεία, "ίσως κάπου εδώ γύρω να αναβιώσει μια από αυτές τις μέρες τούτο το έθιμο!". Δεν είχε φτάσει ως εδώ χωρίς να μάθει ό,τι μπορούσε για τον επόμενο σταθμό του. Δεν συνήθιζε άλλωστε κάτι τέτοιο. Ήταν λάτρης της παράδοσης και της ιστορίας, πίστευε ότι αν δεν ήξερε τι είχε συμβεί ως τώρα, δε θα μπορούσε ποτέ να γίνει κομμάτι του τι θα γίνει στη συνέχεια.
Ήξερε καλά ότι πριν λίγα χρόνια η πόλη είχε διχαστεί. Η απόφαση της μετοίκησης είχε φέρει αντιμέτωπους ανθρώπους φίλους, που μέχρι πρότινος υποστήριζαν τις ίδιες θέσεις και είχαν κοινές πεποιθήσεις. Ήταν μια ανηλεής μάχη ανάμεσα στο συμφέρον και το συναίσθημα, στο καινούριο και στην παράδοση. Όσοι έφυγαν, έριξαν μαύρη πέτρα κι ένιωσαν από νωρίς δικαίωση γι αυτή τους την απόφαση, μια και τα οφέλη ήταν πολλά. Όσοι έμειναν, συντετριμμένοι και με μόνο πλάνο την αγάπη τους για αυτό που κάποτε γέμιζε την καρδιά τους με περηφάνια, αποφάσισαν να ξεκινήσουν από την αρχή. Μα η αρχή είναι ένα μικρό παιδί που δεν ξέρει να περπατάει, και τα προβλήματα δεν άργησαν να φανούν. Πολλά από αυτά ταλανίζουν αυτή την προσπάθεια ακόμη και σήμερα. Όμως σε μια εποχή που η προσπάθεια υποτιμάται καθημερινά κι οι αξίες πέφτουν ή αφήνονται στην άκρη, εκείνος είχε ήδη αποκτήσει ένα ακόμη ισχυρό κίνητρο να δεχτεί.
Διέσχιζε την κεντρική λεωφόρο. Μπορούσε πια να δει τον προορισμό του. Είχε ζήσει αυτή την εμπειρία τόσες φορές, το ίδιο άγχος παρ' όλα αυτά, η ίδια έξαψη.. Θυμήθηκε την πρώτη φορά, τότε που δεν ήξερε καλά καλά σε τι συμφωνούσε, ποιες ήταν οι αρμοδιότητές του. Τότε που μοίραζε αμήχανα χειραψίες αριστερά-δεξιά σε όποιον του συστηνόταν, και σκεφτόταν τρομαγμένος τι θα ακολουθούσε. Πόσο μακρινό, κι όμως σαν χθες..
Έφτασε μπροστά στην πόρτα του κτιρίου. Ήξερε ότι τον περίμεναν από την άλλη μεριά. Τον περίμεναν πιθανότατα για να τους πάει λίγα βήματα πιο πάνω. Πώς να πει όχι σε κάτι τέτοιο; Είχε καλό προαίσθημα για όλα αυτά. Έσπρωξε την πόρτα και καθώς έμπαινε το είδε κρεμασμένο στον τοίχο απέναντι. Ήταν το σύμβολο που ο Ιούλιος Καίσαρας χάρισε σε αυτά τα μέρη πολλά χρόνια πριν. Σε λευκό φόντο, ένας μαύρος δικέφαλος αετός, κι από κάτω "AFC Wimbledon" με μπλε γράμματα. "Αυτό λοιπόν θα φοράω καθημερινά από δω και πέρα;"...
Συνεχίζεται στα Παραμύθια ενός Ταξιδιώτη #2
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου