Ανάγνωση

Apollonia Saintclair 568 - 20140109 Murderous bookshelf
Fragment #4/12 from a private commission

  Πρέπει να ήταν κάποιο από αυτά τα απογεύματα με τις δυο κούπες καφέ, όταν στο δωμάτιό σου τράβηξες τις κουρτίνες να μπει ο ήλιος απ' έξω και καθίσαμε μαζί στο κρεβάτι, δίπλα στο παράθυρο. Κρατούσες ένα βιβλίο σου κι ήθελες να μου το διαβάσεις, είπες. Έτσι ξεκίνησες κι εγώ άκουγα τη φωνή σου να δίνει ήχο στις λέξεις.

   Μα κάθε τόσο με κοιτούσες, σταματούσες, ξαναξεκινούσες.. Μέχρι που έκλεισες τα μάτια και μου το δωσες, λέγοντας:

«Δε μπορώ, συνέχισε εσύ..»

«Γιατί δε μπορείς; Γιατί εγώ;»

«Γιατί ξέρεις να το διαβάζεις καλά.»

«Μα είναι δικό σου! Κι αυτό δε σημαίνει ότι δε μπορείς κι εσύ να κάνεις το ίδιο!»

«Συνέχισε εσύ..», ξανά. Και τότε κατάλαβα.

  

   Παίρνω στα χέρια μου το βιβλίο σου κι αρχίζω να στο διαβάζω λοιπόν. Κι είναι ό,τι ωραιότερο διάβασα ποτέ. Και μ' ακούς. Τη φωνή μου να διαβάζει τις λέξεις σου. Κι αρχίζεις να καταλαβαίνεις τι διάβαζες, το νόημα, αλλά ταυτόχρονα νευρίασες μαζί μου, σα να φταίω. Θες να μου αρπάξεις το βιβλίο πίσω, να μου πεις να φύγω. 

   Και ξαφνικά βρίσκομαι έξω από το δωμάτιο, μπροστά στην πόρτα που έχεις κλειδώσει. Να ψελλίζω μόνος μου τις τελευταίες σελίδες καθώς έμπαινα όλο και πιο βαθιά. Γιατί αυτός πίστευες είναι ο μοναδικός τρόπος να αρχίσεις να ξαναδιαβάζεις. Μόνο έτσι, στην ηρεμία.

Μα ακόμη δεν κατάλαβες.

Γιατί ήμουν μέσα στο δωμάτιο ν' ακούω.

Γιατί μου έδωσες το βιβλίο και το πήρα.

Γιατί κατά βάθος το διαβάζω τόσο καλά. Γιατί κατά βάθος σ' αρέσει να μ' ακούς.

Ποια φωνή νομίζεις πως θα ακούς όσο προσπαθείς να το διαβάσεις;

Ποια φωνή νομίζεις πως ακούω εγώ;

Βράδιασε. Πρέπει να φύγω.