Everything seems simpler from a distance

  

Η φωτογραφία είναι αφιερωμένη σε κάθε στατιστικάριο που μπορεί να διαβάσει (ή όχι) αυτό το κείμενο. Love you guys!

     Ως απόσταση μπορεί να χαρακτηριστεί μια αριθμητική περιγραφή του πόσο μακρυά ή κοντά είναι δυο ή περισσότερα αντικείμενα, είτε χωρικά είτε χρονικά. Για να μετρηθεί σαν έννοια, πρέπει να προκαθοριστεί ένα σημείο αναφοράς. Αυτό μπορεί να διαφέρει ανάλογα με τον μετρητή, αρκεί να είναι σωστά τεκμηριωμένο. Ο επιστήμες διδάσκουν παρ' όλα αυτά ότι όποιο σύστημα μέτρησης κι αν διαλέξει κανείς, οι ιδιότητες παραμένουν ίδιες και τα συμπεράσματα σε κάθε περίπτωση δε θα διαφέρουν μεταξύ τους, παρά τις αρχικές εντυπώσεις.

     Στον άνθρωπο πιο συγκεκριμένα, έχει την ίδια επίδραση στο μυαλό με αυτή που έχει στα μάτια. Όσο μεγαλύτερη δηλαδή η απόσταση, τόσο πιο πολλές φαντασιώσεις το μυαλό παράγει, κι όταν πια η ορατότητα που αφορά το μακρινό αντικείμενο εκμηδενιστεί, τα γεγονότα παραδίδονται ολοκληρωτικά στη φαντασία κι η εντύπωση που μένει είναι καθαρά δική μας. Το συγκεκριμένο φαινόμενο μπορεί να ερμηνευτεί ψυχολογικά ως μια αλήθεια που δε χρειάζεσαι απαραίτητα, το τι δηλαδή ισχύει στην πραγματικότητα. Σου φτάνει αυτό που νομίζεις εσύ γι αυτό που (δε) βλέπεις, ακόμα κι αν είναι εντελώς λανθασμένο.

   Η απόσταση έχει όμως κι άλλο ένα χαρακτηριστικό. Μειώνει δραστικά την αλληλεπίδραση μεταξύ πραγμάτων κι έννοιών, όπως για παράδειγμα ένα μέταλλο, που όσο περισσότερο απομακρύνεται από ένα μαγνητικό πεδίο, τόσο λιγότερο μαγνητίζεται από το κέντρο του. Στη φυσική, το μέγεθος των δυνάμεων που ασκούνται μεταξύ των σωμάτων είναι αντιστρόφως ανάλογο του μεγέθους της απόστασης μεταξύ τους. Το συγκεκριμένο φαινόμενο μπορεί να παρατηρηθεί καθημερινά σε όλα τα πράγματα που μας περιβάλλουν.

     Κι εδώ λοιπόν παρατηρείται η αντίφαση: Η ίδια απόσταση που δημιουργεί «οπτασίες», μπορεί να λειτουργήσει ως ισοπεδωτικός παράγοντας, να απλοποιήσει, κι εν τέλει να συμβάλει καθοριστικά στον επαναπροσδιορισμό του πόσο μακρυά ή κοντά πρέπει να βρίσκονται δυο ή περισσότερα αντικείμενα, είτε χωρικά είτε χρονικά.

Ραδιο-γιάφκα #1: The Death and Resurrection Show

Η Ραδιο-γιάφκα ξεκινά λοιπόν αυτή την Πέμπτη, καλώς εχόντων των πραγμάτων στις 10 το βράδυ, με post-punk και industrial rock ακούσματα. Τα links θα δοθούν νωρίτερα την ίδια μέρα και θα λειτουργήσουν λίγο πριν την έναρξη της εκπομπής.

Edit:

(Το μανιφέστο μας)

Η Ραδιο-γιάφκα δημιουργήθηκε από 2 σεσημασμένους   τρομοκράτες με σκοπό τη συνέχιση του περίφημου Project Mayhem, το οποίο για τους ίδιους δεν εγκαταλείφθηκε ποτέ. Μέχρι όμως να βρουν μπαρούτι να ανατινάξουν 5-6 ουρανοξύστες που (δεν) υπάρχουν στην πόλη που μένουν, πουλάνε τα σαπουνάκια τους σαν καλά παιδιά. Ά, και παίζουν και καμιά φορά μουσική, εδώ.

Άκου τους να εκπέμπουν από το (φοβερό και τρομερό) στούντιο του σταθμού, κάθε Παρασκευή 10 με 12 το βράδυ, καθώς διαλέγουν μουσικάρες, λένε τα δικά τους, και χτυπάνε κόκκινο στο γραφικόμετρο. Συντονίσου, μανάρι.

Eat shit & die #202

Created by B. Patrick, cartoonist of "Akimbo Comics"

Originally posted from this link

Παραμύθια ενός ταξιδιώτη #1

    Ξεκίνησε γι άλλη μια φορά άνεργος. Το προτιμούσε πολύ περισσότερο από το να πάει στα σίγουρα, σε κάποια από τις μεγάλες και καλές, εκεί όπου πιθανότατα από τον πρώτο κι όλας χρόνο θα κατάφερνε τα περισσότερα σχεδόν από όσα σχεδίαζε. Κι η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν το μετάνιωσε. Η χαρά του αγνώστου, η ανακάλυψη μιας καινούριας εμπειρίας, η σταδιακή πρόοδος είναι πράγματα που δε βρίσκεις εκεί που κοιτούν οι περισσότεροι. Η πρόκληση πάνω από όλα, ότι θα είσαι εσύ αυτός που θα αλλάξει τη μοίρα μιας συνοικίας, ενός χωριού ή μιας μικρής πόλης.

    Ήταν για χρόνια μια από τις κύριες ασχολίες του. Είχε μάθει να διαχειρίζεται τις επιτυχίες, να μαθαίνει από τις αποτυχίες, αλλά κυρίως να κρατά αναμνήσεις. Σε αυτό το παιχνίδι δεν υπάρχει προορισμός, μόνο το ταξίδι, κι εκείνος ήθελε να το ζήσει όσο πιο γεμάτα μπορούσε. Δε θα ξεχνούσε ποτέ εκείνο το ανοιξιάτικο βράδυ στο Μόναχο, τη συγκίνηση που ένιωσε στο Άμστερνταμ, ή το πόσο φθηνά την είχε γλυτώσει στη Ρωσία εκείνη την παγωμένη νύχτα του Νοέμβρη..

    Και να που τώρα τα βήματά του τον οδηγούσαν στο Κίνγκστον, μια γειτονιά νοτιοδυτικά του Λονδίνου, φημισμένη στα παλιά χρόνια ως το μέρος που οι Αγγλοσάξονες έστεφαν τους βασιλιάδες τους. "Για δες", σκέφτηκε χαμογελώντας καθώς περπατούσε στην κεντρική πλατεία, "ίσως κάπου εδώ γύρω να αναβιώσει μια από αυτές τις μέρες τούτο το έθιμο!". Δεν είχε φτάσει ως εδώ χωρίς να μάθει ό,τι μπορούσε για τον επόμενο σταθμό του. Δεν συνήθιζε άλλωστε κάτι τέτοιο. Ήταν λάτρης της παράδοσης και της ιστορίας, πίστευε ότι αν δεν ήξερε τι είχε συμβεί ως τώρα, δε θα μπορούσε ποτέ να γίνει κομμάτι του τι θα γίνει στη συνέχεια.

    Ήξερε καλά ότι πριν λίγα χρόνια η πόλη είχε διχαστεί. Η απόφαση της μετοίκησης είχε φέρει αντιμέτωπους ανθρώπους φίλους, που μέχρι πρότινος υποστήριζαν τις ίδιες θέσεις και είχαν κοινές πεποιθήσεις. Ήταν μια ανηλεής μάχη ανάμεσα στο συμφέρον και το συναίσθημα, στο καινούριο και στην παράδοση. Όσοι έφυγαν, έριξαν μαύρη πέτρα κι ένιωσαν από νωρίς δικαίωση γι αυτή τους την απόφαση, μια και τα οφέλη ήταν πολλά. Όσοι έμειναν, συντετριμμένοι και με μόνο πλάνο την αγάπη τους για αυτό που κάποτε γέμιζε την καρδιά τους με περηφάνια, αποφάσισαν να ξεκινήσουν από την αρχή. Μα η αρχή είναι ένα μικρό παιδί που δεν ξέρει να περπατάει, και τα προβλήματα δεν άργησαν να φανούν. Πολλά από αυτά ταλανίζουν αυτή την προσπάθεια ακόμη και σήμερα. Όμως σε μια εποχή που η προσπάθεια υποτιμάται καθημερινά κι οι αξίες πέφτουν ή αφήνονται στην άκρη, εκείνος είχε ήδη αποκτήσει ένα ακόμη ισχυρό κίνητρο να δεχτεί.

    Διέσχιζε την κεντρική λεωφόρο. Μπορούσε πια να δει τον προορισμό του. Είχε ζήσει αυτή την εμπειρία τόσες φορές, το ίδιο άγχος παρ' όλα αυτά, η ίδια έξαψη.. Θυμήθηκε την πρώτη φορά, τότε που δεν ήξερε καλά καλά σε τι συμφωνούσε, ποιες ήταν οι αρμοδιότητές του. Τότε που μοίραζε αμήχανα χειραψίες αριστερά-δεξιά σε όποιον του συστηνόταν, και σκεφτόταν τρομαγμένος τι θα ακολουθούσε. Πόσο μακρινό, κι όμως σαν χθες..

    Έφτασε μπροστά στην πόρτα του κτιρίου. Ήξερε ότι τον περίμεναν από την άλλη μεριά. Τον περίμεναν πιθανότατα για να τους πάει λίγα βήματα πιο πάνω. Πώς να πει όχι σε κάτι τέτοιο; Είχε καλό προαίσθημα για όλα αυτά. Έσπρωξε την πόρτα και καθώς έμπαινε το είδε κρεμασμένο στον τοίχο απέναντι. Ήταν το σύμβολο που ο Ιούλιος Καίσαρας χάρισε σε αυτά τα μέρη πολλά χρόνια πριν. Σε λευκό φόντο, ένας μαύρος δικέφαλος αετός, κι από κάτω "AFC Wimbledon" με μπλε γράμματα. "Αυτό λοιπόν θα φοράω καθημερινά από δω και πέρα;"...

Συνεχίζεται στα Παραμύθια ενός Ταξιδιώτη #2

Anti-matter

Σηκώθηκε. Έπρεπε, κι άργησε κι όλας.
Ετοιμάστηκε να φύγει χωρίς πολλά πολλά. Άλλη μια μέρα της κονσέρβας ξεκινούσε.
Περπάτησε πάλι στο μουντό πεζοδρόμιο. Όταν ο νους ξαναδούλεψε, ήταν ήδη στο λεωφορείο στριμωγμένος. Από τους άλλους ή από τον ίδιο;

- ''Μπορώ να περάσω; Κατεβαίνω, ευχαριστώ.'' Ένα ευγενικό νεύμα και στην άκρη.

- ''Μαλάκα, δε θα φτάσω ποτέ, γαμώ τα Μέσα μου γαμώ!'', φώναξε το μυαλό του.
- ''Ας ξυπνούσες νωρίτερα'', του απαντά.
- "Σκάσε. Λίγη ώρα είχα χθες να τη δω, από τι ώρα να σαπίσω στο κρεβάτι δηλαδή; Δεν είμαι μόνο σχολή κι εργασίες.''
- "Αυτό να πεις λοιπόν στον άλλον όταν σε ρωτήσει. Και στο αφεντικό αργότερα τα ίδια. «Εγώ ξέρετε είμαι ντραμς, είμαι μπάσκετ, σειρά στο PC, καφές με φίλους, εκείνη.. Δεν πρόλαβα να γίνω κι η εργασία σας». Κι αν δεν πεις αυτό, όλο και κάτι ψεύτικο θα σκεφτείς."
- "Νομίζω, είπα βούλωστο." Κοιτάζω τριγύρω, όλα ακίνητα.

Θυμώνω, αλλά γιατί; Επειδή νομίζω ότι είμαι ανεύθυνος; Ανεύθυνος απέναντι σε τι; Σε αυτά που έπρεπε να κάνω, ή σε αυτά που θέλω να κάνω;
Ανοίγουν οι πόρτες και ξεκινάω. Προς τα πού κατευθύνομαι; Αν με ρωτήσουν ποτέ, τι θα πω; Είμαι αυτά που πρέπει να κάνω; Αυτά που δε θέλω να κάνω μήπως;
Κάποτε πρέπει να πέσει και λίγη μπογιά εδώ τριγύρω. Πολύ καυσαέριο. Μήπως να τους γράψω όλους κι όλα και να πάρω πούλους; Μια αλλαγή ρε παιδί μου, για το γαμώτο. Μπα, ξέρω πως κάποια πράγματα αργά ή γρήγορα θα τα ξαναχρειαστώ και θα τα αναζητήσω. Βασικοί κανόνες διαβίωσης..

- "Ρε μαλάκα, σου φωνάζω από την Αλεξάνδρας!"
- "Α, σόρυ ρε μαν, καλημέρα..''
- "Πάρε καφέ καλύτερα, γιατί δεν τη βγάζεις ως το απόγευμα.. Την εργασία την τελείωσες;"
- "Όχι.."
- "Κατάλαβα, τα αρχίδια μου θα πάρουμε κι οι δυο. Περπάτα μαλάκα, γιατί θα αργήσουμε κι όλας."

   Μπαίνω μέσα. Τα φώτα αναμμένα, κι η μέρα μόλις ξεκίνησε.
Δεν είμαι αυτός που ήμουν πριν. Ακόμα και το ίδιο ή το τίποτα με αλλάζει. Απλά εγώ δεν το καταλαβαίνω. Σαν την περιστροφή της Γης. Δεν τη νιώθεις, ο Ήλιος στη μαρτυρά. Ή έτσι σου είπαν τέλος πάντων.

Δεν είμαι αυτός που ήμουν πριν, ούτε αυτά που νομίζω ότι θέλω να κάνω. Είμαι αυτά που κάνω τώρα, και μετά άλλος πάλι.

Ίσως η μπύρα το βράδυ με βοηθήσει να τα θυμηθώ όλα αυτά, πριν μείνω μόνος μου και θελήσω πάλι να γράψω, πριν κοιμηθώ.

That's relativity, folks!

   "Μεταξύ  δυο γεγονότων που δεν είναι τόσο απομακρυσμένα το ένα από το άλλο, υπάρχει στη γενική θεωρία όπως επίσης και στην ειδική θεωρία της σχετικότητας, μια μετρήσιμη σχέση που λέγεται «διάστημα» που εμφανίζεται να είναι η φυσική πραγματικότητα, της οποίας η πάροδος του χρόνου και η απόσταση στο χώρο είναι, δυο, περισσότερο ή λιγότερο μπερδεμένες αναπαραστάσεις. Μεταξύ δυο ορισμένων γεγονότων δεν υπάρχει μόνο ένα ορισμένο διάστημα. Αλλά μόνο ένας τρόπος μετακίνησης υπάρχει από ένα γεγονός σε ένα άλλο, που κάνει το άθροισμα των μικρών διαστημάτων κατά μήκος του δρόμου αυτού μεγαλύτερο από οποιουδήποτε άλλου δρόμου.Αυτός ο δρόμος λέγεται «γεωδαισιακή» και είναι ο δρόμος που θα διαλέξει το σώμα αν αφεθεί ελεύθερο. [...]''

Σαν συνέπεια των παραπάνω, "θεωρήματα που συνηθίζονταν να αποδεικνύονται με  συλλογισμούς έγιναν είτε συμβάσεις είτε προσεγγιστικές αλήθειες που επαληθεύονται με παρατήρηση.

  Είναι ένα περίεργο γεγονός- του οποίου η σχετικότητα δεν είναι το μόνο παράδειγμα- το ότι καθώς το λογικό βελτιώνεται, οι ισχυρισμοί του για την αποδεικτική του δύναμη μεγαλώνουν όλο και λιγότερο. Η λογική συνηθιζόταν να νομίζεται ότι μας διδάσκει πώς να βγάλουμε συμπεράσματα· τώρα μας διδάσκει μάλλον πώς να μη βγάζουμε συμπεράσματα. Τα ζώα και τα παιδιά είναι τρομερά επιρρεπή σε εξαγωγή συμπερασμάτων. Ένα άλογο μένει έκπληκτο αν πάρουμε μια ασυνήθιστη (γι αυτό) στροφή. Όταν οι άνθρωποι άρχισαν αν συλλογίζονται, προσπάθησαν να δικαιολογήσουν τα συμπεράσματα που είχαν οδηγηθεί σε προηγούμενους καιρούς. Ένα μεγάλο μέρος «άσχημης» φιλοσοφίας κι επιστήμης προέκυψε από αυτή την προδιάθεση. «Μεγάλες αρχές» όπως η «ομοιομορφία της φύσης», ο «νόμος της παγκόσμιας αιτιότητας» κι πολλά άλλα, είναι προσπάθειες να στηρίξουν την πίστη μας, ό,τι δηλαδή είχε συμβεί συχνά πριν θα συμβεί και πάλι, πράγμα που δεν είναι καλύτερα θεμελιωμένο από την πίστη του αλόγου ότι θα πάρουμε τη στροφή που συνήθως παίρνουμε. Δεν είναι πλέον εύκολο να δούμε τι είναι αυτό που θα αντικαταστήσει αυτές τις ψευτο-αρχές στην άσκηση της επιστήμης· ίσως η θεωρία της σχετικότητας μας δίνει μια φευγαλέα ματιά στο είδος των πραγμάτων που μπορεί να περιμένουμε [...]

  Η κατάρρευση της έννοιας του χρόνου που τα αγκαλιάζει όλα, όπου όλα τα γεγονότα στο σύμπαν μπορούν να χρονολογηθούν, πρέπει να επηρεάζει μακροπρόθεσμα την οπτική μας πάνω σε έννοιες όπως αίτιο κι αποτέλεσμα, εξέλιξη και πολλά άλλα. Παραδείγματος χάριν, το ερώτημα αν, συνολικά, υπάρχει εξέλιξη στο σύμπαν, εξαρτάται από το πώς θα επιλέξουμε να μετρήσουμε το χρόνο. Αν διαλέξουμε ένα ρολόι εκ των πολλών που δουλεύουν το ίδιο καλά, πιθανότατα να διαπιστώσουμε ότι το σύμπαν προοδεύει τόσο γρήγορα όσο κι ένας αισιόδοξος Αμερικάνος πιστεύει ότι αυτό κάνει· αν διαλέξουμε ένα άλλο από αυτά τα ρολόγια, μπορεί να συμπεράνουμε ότι το σύμπαν πάει από το κακό στο χειρότερο τόσο γοργά όσο ακόμα κι ο πιο μελαγχολικός Σλάβος θα μπορούσε να φανταστεί. Έτσι, η αισιοδοξία κι η απαισιοδοξία δεν είναι ούτε σωστές ούτε λάθος, εξαρτώνται μόνο από το ποιο ρολόι θα διαλέξεις [...]"

Bertrand Russell, Το αλφάβητο της Σχετικότητας (The ABC of Relativity), 1925

επανέκδοση: εκδ. Επιμόρφωση,
μετάφραση: Πάνος Νοτόπουλος,
συμπληρωματική μετάφραση: Γιώργος

Future is Darkness/ Σκοταδισμός

• Φοβάται. Από την αρχή ως το τέλος. Φοβάται, παλεύει, ξεπερνά, και μετά ξανά το ίδιο. Αυτή η λούπα που μοιάζει τόσο ίδια, μα ταυτόχρονα τόσο οδυνηρά καινούρια. Μαθαίνει από τα λάθη, μα αποκλείεται να τα επαναλάβει ακριβώς ίδια. Άρα δε μαθαίνει.
• Αυτό που φοβάται περισσότερο είναι το άγνωστο. Το σκοτάδι. Αυτό που δεν ξέρει αν μπορεί ή όχι να διαχειριστεί, να αντιμετωπίσει. Η ματιά που δε φτάνει πέρα από όσα γνωρίζεις ήδη και που δε χρειάζονται το φως. Τα βήματα αργά, γεμάτα αμφιβολία. Η σιωπή, σκοτεινή φίλη, κι εσύ ο θόρυβος. Μόνο εσύ;
• Το μέλλον και το σκοτάδι, έννοιες συνώνυμες. Το πώς αντιμετωπίζεις το ένα, αυτόματα συνιστά και τρόπο αντιμετώπισης του άλλου. Ανέκαθεν ήθελες να προβλέψεις το μέλλον, κι αν για το άλλο αρκεί λίγο φως (αναρωτιέμαι αν είναι όντως έτσι), εδώ τα πράγματα δυσκολεύουν.
• Δεν αγαπά το σκοτάδι. Κι όμως, εκεί βρίσκει όσα το φως δε μπορεί να δείξει.